Quick Ratio: definitie en berekening
De quick ratio, ook bekend als de acid-test ratio, is een kengetal dat aangeeft of een bedrijf snel genoeg liquide middelen kan genereren om aan zijn kortlopende verplichtingen te voldoen.
Meer specifiek: het cijfer maakt duidelijk in hoeverre een onderneming kan voldoen aan zijn kortetermijnverplichtingen met behulp van de meest liquide activa, zoals direct beschikbaar geld, contant geld en kortlopende beleggingen.
Hoe bereken je de quick ratio?
Formule: quick ratio = vlottende activa (minus voorraden) + liquide middelen / kort vreemd vermogen.
In wezen tel je alle beschikbare liquide middelen bij elkaar op – geld dat het bedrijf zou kunnen opnemen in geval van nood – en deel je dit door het bedrag van de kortetermijnschuld die het bedrijf heeft.
Voorraad wordt niet meegenomen in de acid test ratio, omdat het minder liquide is en moeilijker te verkopen is in geval van nood. Daarnaast kunnen voorraden niet als liquide middelen worden beschouwd voor het aflossen van schulden, omdat ze vaak en snel van waarde kunnen veranderen. De acid-test ratio is in de meeste gevallen dan ook betrouwbaarder dan de current ratio, waarbij voorraad wèl in de berekening worden meegenomen.
Wat is een goede quick ratio?
De precieze waarde kan variëren per sector en bedrijf, maar over het algemeen wordt een quick ratio van 1 of hoger als gezond beschouwd. Dit houdt in dat het bedrijf voldoende liquide middelen heeft om aan zijn kortetermijnverplichtingen te voldoen, zonder afhankelijk te zijn van de verkoop van voorraad.
Voor wie is de quick ratio relevant?
De acid-test ratio is relevant voor legio beroepen in de financiële wereld, zoals:
- (assistent) accountants controlepraktijk en samenstelpraktijk;
- belastingadviseurs / fiscalisten;
- finance managers;
- financieel analisten;
- kredietanalisten;
- en uiteraard bedrijfseigenaren.
Deze professionals analyseren financiële gegevens en gebruiken het kengetal om de liquiditeit van een bedrijf te beoordelen en financiële beslissingen te nemen.